Rośliny iglaste to podstawa i tło naszych ogrodów. One sprawiają, że nasze zielone zakątki są ciekawe o każdej porze roku. Swoje „pięć minut” mają szczególnie zimą i wiosną. Imponują nam pokrojem igliwia, różnorodnością kolorów i formą. W moim ogrodzie też tak jest.

 

Cisy, jałowce, cyprysy, modrzewie i jodły to bardzo wdzięczne rośliny, które są u mnie ogrodową atrakcją.

Młody ogród miał gęste nasadzenia – ale czas szybko leci i zanim się obejrzałam wszystko podrosło. Duże iglaki zasłaniały światło innym roślinom, same zaczynały brązowieć i stawały się nieatrakcyjne. W ogrodzie zaczynało brakować miejsca. Potrzebne były zmiany – stąd pomysł na formowanie iglaków.

Po latach widzę, że to był dobry wybór. Iglaste figury drzew przeistoczyły niektóre zakątki ogrodu i nadały mu nieco orientalnego charakteru. Ich kształt (od okrągłych po strzeliste) i wielkość stanowią żywą rzeźbę i przyciągają  wzrok.

 

 

Bardzo wdzięcznym „materiałem” do formowania jest cis. Przekonałam się o jego niesamowitej chęci do życia. Otóż okaz ten ma ok. 50 lat, a forma jaką dziś posiada jest jego trzecim wcieleniem.  Dwa razy był ścinany  do zera i odrastał coraz mocniejszy. Teraz ma ok 14 – tu pięknie wyformowanych kul i jest najstarszym bonsai w moim ogrodzie. Najpierw nadaliśmy mu formę, przez spięcie gałęzi drutem i ich odciągnięcie, by rzeźba była w miarę symetryczna. Dalej przez lata był  i nadal jest systematycznie korygowany i przycinany. Dziś jest moją największą dumą i z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że trud i czas oczekiwania został wynagrodzony.

 

 

Później do ogrodu zawitały też inne bonsai stanowiące ozdobę skalniaka. W szczelinach miedzy kamieniami posadzona jest 6-kulista forma jałowca oraz 2 karłowe formowane sosny. Rośliny te dostojnie wyglądają przy oczku wodnym, jakby  wyrosły tam przypadkiem.

Strzyżonych drzew nadal przybywa. Mogę powiedzieć, że coraz mniej jest tych nieciętych. Są tu formy zrobione z samosiewek cyprysika groszkowego czy kilku jałowców.

Aby cieszyć się pięknem takich rzeźb stosuje kilka ważnych zasad:

1. Pierwsze cięcie tzw. formujące wykonuję wiosną (IV – V), zanim roślina wypuści młode pędy. Cięcia korygujące wykonuję 2 – 3 razy w roku. Ostanie cięcie staram się robić do końca VIII, by roślina zdążyła przygotować się do zimy. Sosny przycinam raz w roku w  VI zanim na młodych pędach rozwiną się igły (pędy skracam o połowę).
2. Ważne jest by nie przycinać iglaków przy zbyt dużym nasłonecznieniu, gdyż słońce potrafi przypalić roślinę. Ja zazwyczaj robię to nad wieczorem.
3. Narzędzie do pracy musi być ostre i precyzyjne by nie kaleczyło nam drzewka.
4. Gdy wreszcie przystąpimy do dzieła dobrze przyjrzyjmy się roślinie i zastanówmy się jaki efekt pozwoli uzyskać nam drzewko. Starajmy się ciąć bezpiecznie i przemyślanie by nie popsuć rośliny.
5. Dalej musimy uzbroić się w cierpliwość i  czekać na efekt.

„Fryzjerstwo” starszych iglaków daje im nowe życie a czasem ratuje od chorób i wyginięcia. Przycinane rośliny są zdrowe, gęste i wyglądają na młodsze.  Systematyczność tego zabiegu zapewnia roślinom ciągłe pobudzanie wzrostu a nam daje większą kontrolę nad ogrodem, by dobrze wykorzystać małą przestrzeń. Ogród z takimi dziełami sztuki jest o wiele bardziej atrakcyjny i uporządkowany, jakby nowy. Umiejętnie formowane drzewa stanowią perełkę ogrodu a ja mam to szczęście kilka ich posiadać.